تحلیلی بر توانایی همدلی قومی ـ فرهنگی در کلان‌شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی توانش همدلانه قومی ـ فرهنگی در کلان‌شهر تهران انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش 156990 نفر از شهروندان پنج منطقه در پهنه جغرافیایی کل شهر تهران بود. حجم نمونه برابر 553 نفر برآورد و به روش طبقه‌ای متناسب با حجم انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه همدلی قومی ـ فرهنگی وانگ و همکاران (2003) بود. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل خوشه‌ای با ضابطه اطلاعات آکائیکه (AIC)، آزمون تی تک‌راهه و تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد به‌طور کلی توانایی همدلی قومی و فرهنگی در کلان‌شهر تهران از متوسط بالاتر بود و براساس توانایی همدلی دو گروه را می‌توان از یکدیگر متمایز کرد. در گروه اول میانگین همه ابعاد به‌جز پذیرش تفاوت‌های فرهنگی از متوسط به بالا قرار داشت. این در حالی است که در گروه دوم آگاهی و پذیرش تفاوت‌های فرهنگی در سطح متوسط به بالا قرار دارد. در گروه اول بیان احساس همدلانه میانگین بیشتری نسبت به گروه دوم داشت. بر این اساس می‌توان گروه اول را احساس‌گرا و گروه دوم را عمل‌گرا نامید. در هر دو گروه پذیرش تفاوت‌های فرهنگی اهمیت پیش‌بینی‌کنندگی بالاتری نسبت به سایر عوامل دارد. نتایج این تحقیق به‌طور تلویحی، غلبه همدلی احساسی نسبت به همدلی عمل‌گرا در کلان‌شهر تهران را نشان می‌دهد.